در ماه رمضان، دوستان من اغلب در مورد چگونگی روزه داری صحیح  صحبت می کنند. آنها در مورد اینکه روزه باید چه زمانی آغاز شود و به پایان برسد، با هم بحث می کنند. وقتی که ماه رمضان با فصل تابستان مصادف می شود، دوستان من که در کشور های شمال زندگی می کنند، پیشنهاد می کنند که بنابر ساعت مکه افطار کنند. دوستانم همچنین مراجع دینی مختلفی را دنبال می کنند و به توصیه های آنها در امور مختلف گوش می دهند.

در این مباحث بیشتر اوغات مسئله ی مهمی نادیده گرفته می شود: چگونه باید شیوه ی زندگی مورد قبول خدا را زندگی کنیم تا او روزه ی ما را بپذیرد؟ پیامبران در این باره نوشته اند؛ آنچه پیامبران در گذشته درباره ی روزه و آداب آن، که مورد قبول خداست، نوشتند، امروز در مورد ما هم صدق می کند.

در زمان اشعیای نبی، مومنان وظایف دینی خود مانند نماز و روزه را به صورت جدی انجام می دادند؛ آنها خیلی مذهبی بودند.

جدول زمانی تاریخی حضرت اشعیا (ص) با برخی دیگر از پیامبران در زابور

با این حال، فساد در آن دوره نیز بسیار زیاد بود (به مقدمه ی کتاب مزامیر مراجعه کنید). مردم با هم بحث و دعوا می کردند. به خاطر آن هم، پیامبر به آنها با این کلمات مراجعت کرد:

“خداوند می‌گوید: «صدای خود را بلند کن و فریاد بزن! به قوم من اسرائیل بگو، دربارهٔ گناهانشان به آنها بگو! آنها هر روز برای عبادت به نزد من می‌آیند، و می‌گویند که مشتاقند راهها و تعالیم مرا بدانند. آنها می‌گویند از من قوانین عادلانه می‌خواهند، واز پرستش خدای خود خشنود هستند.» مردم می‌پرسند: «اگر خداوند توجّهی ندارد، چرا ما باید روزه بگیریم؟ اگر او اعتنایی ندارد، چرا ما باید بدون غذا زندگی کنیم؟»خداوند به آنها می‌گوید: «حقیقت این است که شما در همان وقتی‌که روزه می‌گیرید، به فکر منافع خود می‌باشید و به کارگران خود ستم می‌کنید. روزهٔ شما، شما را پرخاشگر ساخته و همیشه در جنگ و جدال هستید. آیا فکر می‌کنید، این نوع روزه باعث می‌شود من به دعای شما گوش کنم؟ وقتی شما روزه می‌گیرید، بدن خود را رنجور و سرهای خود را مثل پره‌های علف صحرا در برابر باد، خَم می‌کنید، و بستر خود را بر پلاس و خاکستر می‌گسترانید. آیا این است آنچه را که شما روزه می‌نامید؟ آیا فکر می‌کنید من از این نوع روزه خشنودم؟ «روزه‌ای ‌که من می‌پسندم این است: زنجیرهای ستمکاری و یوغهای بی‌عدالتی را بگسلید، و بگذارید ستمدیدگان آزاد شوند. گرسنگان را در غذای خود سهیم کنید، و درِ خانه‌های خود را به روی فقیران و بی‌خانمانان باز کنید. به کسانی‌که چیزی برای پوشیدن ندارند، لباس بدهید و از کمک کردن به اقوام خود دریغ نکنید. «در آن صورت، رحمت من مثل خورشید صبحگاهی بر تو خواهد درخشید، و زخمهای تو زود شفا خواهند یافت. من همیشه با تو خواهم بود و تو را نجات خواهم داد، و حضور من تو را از هر جهت حمایت خواهد کرد. وقتی دعا کنید به شما پاسخ خواهم داد، و وقتی مرا بخوانید به شما جواب می‌دهم.«اگر به ستمگری، رفتار ناشایست و گفتار زشت خود خاتمه دهید و اگر گرسنگان را سیر کنید، و نیاز محتاجان را برآورید، آنگاه تیره‌گی‌ های اطراف شما، به روشنایی نیمروز مبدل خواهد شد، در آن صورت همیشه شما را در مکانهای خشک هدایت می‌کنم و شما را با چیزهای نیکو سیر خواهم کرد. من شما را قوی و سالم نگاه خواهم داشت و شما مثل باغی خواهید بود که آب فراوان دارد، و مثل چشمه‌ای که هیچ‌وقت خشک نخواهد شد. قوم تو در همان جایی که از قدیم ویران شده بود، بر روی بنیادهای قدیمی، بنایی نو خواهد ساخت. مردم از تو به عنوان کسی یاد خواهند کرد که دیوارهای شهر را دوباره ساخت و خانه‌های ویران را بازسازی کرد.»”

کتاب اشعیای نبی 12-1: 58

آیا وعده های زندگی پر برکت و سعادتمند، یعنی زندگی ای که نتیجه ی روزه داری واقعی است، زیبا نیستند؟ اما می بینیم که مردم آن زمان به سخنان پیامبر گوش فرا ندادند و توبه نکردند. (یحیی نبی یا همان یحیی تعمید دهنده، چگونگی توبه کردن را تعلیم می دهد). بدین ترتیب، همانطور که حضرت موسی هم قبلا در اینباره هشدار داده بود، آنها محکوم  و مجازات شدند. این سخنان به ما هم مربوط می شود؛ زیرا وضیعت و مردمی که اشعیای نبی در نوشته های خود توصیف می کند، تفاوت چندانی با موقیعت و مردمی که در زمان ما زندگی می کنند، ندارند.

علی رغم تمامی قوانینی که علمای دین و امامان انجام آنها را جایز دانسته اند، اگر زندگیمان مطابق با قوانین الهی و مورد قبول خداوند نباشد، روزه ای که بخصوص در ماه مبارک رمضان می گیریم، فایده ای نخواهد داشت. به خاطر این هم، مرحمت خداوند که به واسطه ی عیسی مسیح به انسان ها داده می شود را بپذیرید.